Help, ik ben vreterig!

Is het die tijd van het jaar of is het gewoon zo dat op al die lekkere dingen in de winkels mijn naam staat? Het is toch eigenlijk te erg voor woorden dat ’s ochtends het water me al in de mond loopt bij de gedachte dat er nog een stukje banketstaaf op me ligt te wachten? Waar komt toch ineens die continue trek naar voedsel vandaan?

Tot voor kort had ik mezelf nog wel aardig goed onder controle en kon ik het snoepen beperken tot het weekend. Gewoon even wat lekkers bij de koffie, okay, vaak wel van die overheerlijke koeken van de bakker of zelfs een stukje gebak wat dan later op de avond steevast werd gevolgd door een schaaltje heerlijke gebrande nootjes van de kaasboer. Maar het lijkt wel of ik de laatste paar weken elke dag snak naar wat lekkers en dat er haast geen rem meer op mezelf zit. Gelukkig voor mij geeft de weegschaal nog totaal geen verschil aan en merk ik ook nog niks aan mijn broeken maar dat is natuurlijk geen enkel excuus om dan maar ongestoord door te gaan zitten snaaien.

Natuurlijk is deze tijd van het jaar niet bepaald geschikt om te willen afvallen, zoveel lekkere dingen in de winkels, maar aan de andere kant wanneer is het dat wel? Er is altijd wel wat natuurlijk en het is in mijn geval gewoon een kwestie van wilskracht, doorzettingsvermogen en discipline. Zaken die ik in het verleden duidelijk genoeg heb laten zien maar die ik eigenlijk sinds Tirol ben kwijtgeraakt en vermoedelijk dus ergens zijn achtergebleven in de bergen…

Hoe kun je ook nee zeggen tegen die Oostenrijkse Apfelstrudels?

Waar ik voorheen geen moeite had om de chocola-afdeling links te laten liggen, betrap ik mezelf er steeds vaker op dat ik iets van chocola terug vind in mijn karretje. Gelukkig voor mij dan wel puur en het liefst met een zo’n hoog mogelijke cacao-gehalte maar toch… het is wel chocola en het blijft vaak niet bij 1 stukje. Die Tony’s zijn trouwens ook wel verrekte lastig te breken maar ook dat is vast geen excuus.

Aan het begin van dit jaar had ik mezelf als doel gesteld om 10 kilo af te vallen. Nou, u raadt het al, dat is totaal niet gelukt. Met goed fatsoen niet eens een kilo! Enige troost… er is ook niks bijgekomen maar dan nog, na zowat 11 maanden had er toch in ieder geval 5 kilo minder Wan moeten zijn maar helaas… totaal niet gelukt! Het gekke is dat ik er eigenlijk ook niet echt heel erg mee zit, terwijl ik me tegelijkertijd ook niet kan voorstellen dat ik mijn lijf nu eindelijk helemaal heb geaccepteerd want dat geloof ik dus echt niet.

Ik kan mezelf prima voor de gek houden maar dit zou zelfs mij te ver gaan, dus nee, die knop moet gewoon weer om, mijn kaken moeten gewoon weer op slot en mijn handen moeten vooral niet hun eigen leven gaan leiden in de supermarkt en maar van alles in de kar gaan gooien. Nee, schadebeperking is hét woord voor de resterende weken, heb totaal geen illusie dat het nog mogelijk is om nog 2 tot 3 kilo weg te poetsen maar vanaf januari… dan ga ik er zeker weten weer vol voor!

Hoe ironisch vol dan ook bedoeld mag zijn…